Η αθεράπευτος πολιτική "ηλίαση"...

Εντάξει, το παλέψαμε αρκετά αλλά δεν μπορούμε να προσπεράσουμε έτσι την υποψήφια ατάκα της χρονιάς για αυτούς «που λιάζονται στην Ομόνοια». Γιατί μόλις καταλαγιάζει ο γέλωτας, δυναμώνουν οι άλλες φωνές, αυτών που χρόνια τώρα – χρόνια, όχι χθες - καλούν και εγκαλούν αρμοδίους και υπευθύνους για το μείζον και φλέγον θέμα, το μεταναστευτικό. Και τις επιπτώσεις που...

...έχει η ανεύθυνη και επιφανειακή διαχείρισή του, όλα τα τελευταία χρόνια από όλους, Έλληνες και Ευρωπαίους πολιτικούς και λοιπούς αξιωματούχους, στην κοινωνία, στην οικονομία, στην καθημερινότητα των τόπων όπου συσσωρεύονται οι πρόσφυγες, οι λαθρομετανάστες, οι πάσης φύσεως άλλοι διερχόμενοι και «περίεργοι».

Να μην ανοίξουμε τον απύθμενο «φάκελο» με τα περιστατικά και τα όσα έχουν συμβεί, στον τουριστικό κόσμο και μόνον, όλα αυτά τα χρόνια.

Τώρα, η κατάσταση μας ξεπερνά όλους.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, είναι ελάχιστοι οι λαοί στον κόσμο που καταλαβαίνουν τόσο καλά όσο οι Έλληνες, τι θα πει προσφυγιά και ξεριζωμός. Τι θα πει, να αφήνεις ό,τι ήξερες και είχες και να τα βάζεις σε ένα τσουβάλι, να διασχίζεις τεράστιες αποστάσεις, ξηράς και θάλασσας με μωρά στην αγκαλιά ή στην κοιλιά και να φθάνεις... στο άγνωστο. Και αυτό φαίνεται καθημερινά, με το πόσοι συμπολίτες μας σπεύδουν να βοηθήσουν και να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για αυτές τις ψυχές.

Αυτό που συμβαίνει, όμως, είναι εξοργιστικό. Για την ακρίβεια είναι εξοργιστικά απάνθρωπο. Και για τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες αλλά και για τις περιοχές και τις τοπικές κοινωνίες που τους υποδέχονται.   

Δεν είναι μόνον θέμα αριθμών. Είναι πρωτίστως και κυρίως θέμα πολιτικής διαχείρισης και κρατικής οργάνωσης. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όχι μόνον ελληνικό.

Γιατί τόσα χρόνια μετά, ακόμα σήμερα:

Δεν υπάρχει σχέδιο.

Δεν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για λύσεις.

Δεν υπάρχει οργάνωση.

Δεν υπάρχει τίποτα, σε επίπεδο ουσίας και αποτελέσματος.

Υπάρχει μόνον αυτή η συνεχιζόμενη και επιδεινούμενη πολιτική κενότητα και ασυγκράτητη εικοτολογία, αυτή η τρομακτική ελαφρότητα που συμπυκνώνεται στην εκκωφαντική και μετά μειδιαμάτων δήλωση της κας Χριστοδουλοπούλου: “Δεν υπάρχουν πλέον μετανάστες, Όλοι είναι πρόσφυγες και τους βλέπουμε στις πλατείες γιατί βγαίνουν εκεί και λιάζονται”.

“Τους δίνουμε προσωρινά χαρτιά”, λένε “και μετά φεύγουν και αναζητούν την τύχη τους σε άλλες χώρες”. Πάει, ξεμπερδέψαμε. Και σε τρεις μήνες, βέβαια, που πρέπει να επιστρέψουν εδώ ή να τους επιστρέψουν εδώ και που στο μεταξύ θα έχουν έρθει άλλοι τόσοι, πάλι τα ίδια θα λέμε;

Μπορεί να λιάζονται οι πρόσφυγες, αλλά οι ταγοί μας είναι αυτοί που έχουν συμπτώματα ηλίασης…