Δεν έχει τίτλο (αλλά έχει μηνύματα...)

"Joy & Sorrow"
Kahlil Gibran

Πως να το χειριστεί κανείς, τώρα αυτό; Να μας την πέφτουν όταν γράφουμε, αλλά και όταν δεν γράφουμε;;; Και δεν εννοούμε εσάς που μας ακολουθείτε όλα αυτά τα χρόνια και μας πάτε και δικαίως εξανίσταστε που σας έχουμε αφήσει λίγο στα “κρύα του λουτρού”, τελευταία. Τους άλλους, παλαιότερους αλλά και πιο «φρέσκους» εννοούμε, που...

...ξεθάρρεψαν τα πουλάκια μας και άρχισαν να τιτιβίζουν, δεξιά και αριστερά.

Μας προβλημάτισε αρκετά. Να το πάρουμε ελαφρά και κολακευτικά, ή να τσαντιστούμε;

Μπα, το πήγαμε με την πρώτη οδό.

Το παίρνουμε κολακευτικά.

Γιατί η πλάκα είναι, ότι ειδικά κάποιοι από τους «φρέσκους», αυτούς δηλαδή που μας προέκυψαν στο τουριστικό σύστημα τους τελευταίους μήνες, δεν ξέρουν και που... μιλάνε όταν μας κακολογούν και μας κακοσχολιάζουν. Και χωρίς σοβαρό λόγο. Το σοβαρό, δηλαδή, χωρίς να έχουμε αναφερθεί καν, ποτέ, στους ίδιους.

Αγαπητοί, το lobby εξακολουθεί και έχει «μάτια» και «αυτιά», παντού. Και φανατικούς φίλους, που δεν τους πιάνει το ραντάρ σας. Επομένως, προσέχετε και τι λέτε, γιατί τα μαθαίνουμε, απλώς δεν θέλουμε να ασχοληθούμε. Και αν δεν θέλετε να προσέχετε, οκ, θα σας εμφανιστούμε κάποια στιγμή - και θα σας συστηθούμε, σε εσάς τους “φρέσκους” - για να μας τα πείτε και μπροστά μας.  

Για τους φίλους μας, εντάξει, το έχουμε πει ξανά, περνάμε φάση.

Εχουμε κάποιες άλλες σημαντικές προτεραιότητες και υποχρεώσεις που μας απομακρύνουν από την καθημερινή μας επαφή, τελευταία. Έτυχε έτσι. Καταλαβαίνουμε πλήρως ότι έχουμε απογοητεύσει, τρόπον τινά, πολλούς από εσάς αλλά και όσους επιμένετε και περιμένετε κάτι περισσότερο κάθε μέρα, ή πολλές φορές τη μέρα.

Αλλά φυσικά και δεν εγκαταλείπουμε! Είπαμε, φάση περνάμε.

Δεν έχουμε τελειώσει, ο κύκλος αυτού του blog, δεν έχει κλείσει.

Θα επανέλθουμε, κάποια στιγμή, σε πιο κανονικούς ρυθμούς και σε όποιον αρέσει, όποιος αντέξει.

Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι φρέσκοι, αυτό το blog βγήκε στον αέρα πριν από περίπου έξι χρόνια. Ήταν το πρώτο blog στην Ελλάδα που ασχολήθηκε αποκλειστικά με τον ελληνικό τουρισμό, άλλαξε τον τρόπο ειδησεογραφικής αλλά και σχολιαστικής κάλυψης των θεμάτων του τομέα και όχι μόνον, έκανε – και κάνει ακόμα – μεγάλες και μικρές αποκαλύψεις, κάνει τις αναλύσεις του, κάνει τα αστεία του και την πλάκα του, κατακεραυνώνει αν έτσι αισθάνεται, εκθειάζει, αν έτσι του βγαίνει και γενικά, κάνει ότι κάνει ένα απλό, αυθεντικό blog.

Γιατί αυτό είναι, αυτό θέλει να είναι και τίποτα περισσότερο (αν και πολλές φορές και σημείο αναφοράς έγινε – σε πανελλαδικό επίπεδο – και πάθη και μίση “άναψε” και σε μήλον της έριδος μεταξύ διαφόρων πλευρών, εξελίχθηκε).

Ούτε πουλάμε τίποτα, ούτε πελάτες ψάχνουμε, ούτε διαφήμιση θέλουμε, ούτε δουλειές από Δημόσιο και μη κυνηγάμε, ούτε εκβιάζουμε, ούτε κρυφές ατζέντες έχουμε ή ραδιουργίες κάνουμε. 

Ναι, έχουμε συμπάθειες και αντιπάθειες, ναι λέμε τα πράγματα όπως τα σκεφτόμαστε και καμιά φορά, φαντάζουμε κυνικοί ή «κακοί», σε κάποιους, αλλά αυτό είναι, ως εκεί.

Τόσο απλό.

Πάνω από 7.500 αναρτήσεις,  αυτά τα χρόνια, είναι το ιστορικό μας. Όλες, μία και μία – πλην μίας και μοναδικής που δεν βγήκε ποτέ, αν και θα έκανε έναν μικρό παάταγο, αλλά την έχουμε κρατήσει για ιστορικούς λόγους – και από τα χεράκια μας.

Και μας τιμήσατε με πάνω από 2 εκατομμύρια αναγνώσεις. Pas mal...

We will be back, λοιπόν, για τους φίλους μας και... τον φόβο μας να’ χετε, όσοι έχετε κάτι να φοβάστε από εμάς (χιχι...)