Η... "κάθοδος" της Πάρνηθας, είναι μεγάλη... "ανηφόρα"

Τα “σενάρια” γενικώς μας αρέσουν. Και να τα διαβάζουμε και να τα γράφουμε. Αλλά ορισμένα από αυτά που δαβάζουμε, με όλο τον σεβασμό, ξεπερνούν το πλαίσιο του σεναρίου που βασίζεται σε πληροφορίες...

...και μπαίνουν σε άλλες σφαίρες. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτά που διαβάζουμε για το Καζίνο της Πάρνηθας και για το πως θα “κατέβει” σε παραλικές περιοχές της Αθήνας, ούτως ώστε να “εξυπηρετηθούν” συμφέροντα, να αθετηθούν επενδυτικές “δεσμεύσεις” και να δρομολογηθούν καταστάσεις προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις.

Επειδή το θέμα των καζίνο το παρακολουθούμε στενά, το σενάριο αυτό για την Πάρνηθα είναι ωραίο μεν γιατί έχει “ίντριγκα”, “ηχηρά” ονόματα και αποχρώσεις πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής, πλην, όμως... δεν βγαίνει στην πραγματικότητα. 

Και δεν βγαίνει για τον πολύ απλό λόγο ότι ακόμα και απόφαση για μετακίνηση του καζίνο σε άλλη περιοχή, πρώτον, δεν μπορεί να γίνει με απλή τροπολογία, δεύτερον, προκύπτει σειρά ζητημάτων “αποζημιώσεων”, ρητρών, αποτιμήσεων κοκ που μάλλον καθιστούν απαγορευτικό το εγχείρημα ή αν θέλετε εκμηδενίζουν τα όποια οφέλη για το Δημόσιο (ως προς την πιθανότητα είσπραξης μεγαλύτερου τιμήματος για το 49% αν αλλάξει η έδρα) και τρίτον, διότι όπως έχουν τα πράγματα, θα απαιτηθεί, πολύ απλά, νέος διαγωνισμός.

Είναι πολύ πιο πιθανό να αποφασιστεί κάποια στιγμή μία δεύτερη άδεια στην Αττική -που και εκεί υπεισέρχεται θέμα ρήτρας - παρά να μετακινηθεί το... βουνό, υπό τις τρέχουσες συνθήκες, φυσικά.

Γενικά, πάντως, το επιτρέπω σε ένα καζίνο να αλλάξει έδρα (π.χ. Ρίου και Ξάνθης που έχει ζητήσει μετεγκατάσταση η ιδιοκτησία τους) είναι εντελώς διαφορετικό από το επιτρέπω αλλαγή έδρας στα καζίνο. Το δε ζήτημα της αποκλειστικότητας, είναι εξίσου σύνθετο όσο και "ανοικτό" ακόμα, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι η εγκατάσταση, οσονούπω, 30.000 κουλοχέρηδων ανά την επικράτεια, δεν διευκολύνει τη διαπραγματευτική ισχύ του Δημοσίου απέναντι στα καζίνο...