Καλό ταξίδι Νίκο...

“Ναι, βρε Νίκο, αλλά θα μάθουμε ποτέ; Θα βρούμε τις απαντήσεις;”.      “Ξέρεις, καμιά φορά, οι απαντήσεις μας βρίσκουν αυτές…”.                        Θα ήταν Μάιος, αρχές της δεκαετίας του 90. Μία υπέροχη βραδιά, κάπου στις παρυφές της Σαχάρας. Η ξαστεριά ήταν τόσο καθαρή που σου έκοβε την ανάσα αλλά σου άνοιγε την ψυχή. Και η συζήτησή μας, ψιθυριστά, περιφερόταν, αυθόρμητη και αυτόβουλη, σαν να είχε τη...

...δική της θέληση, μεταξύ μύθων, θρύλων και παλιών ιστοριών. Και πάντα ξεγλίστραγε και κατέληγε στην Ελλάδα και στην Κρήτη. 
Από τον Αργοναύτη που είναι θαμμένος ευλαβικά στην έρημο, λαβωμένος θανάσιμα από δάγκωμα φιδιού, μέχρι τα μινωϊκά τρίαιχμα του Θρόνου και τον τόπο ανάπαυσης του πρώτου Μίνωα, του τρομερού “κοσμοκράτορα”, κάτω από τα Αστερούσια…
Συζήτηση ατελείωτη. Ξεχαλίνωτη η φαντασία μας, ανέσκαφε στα πιο βαθιά και σκοτεινά μέρη του μυαλού μας και το μέθαγε από εικόνες και ερωτήματα. Άπειρα ερωτήματα.
“Ναι, βρε Νίκο, αλλά θα μάθουμε ποτέ; Θα βρούμε τις απαντήσεις;”
Γέλαγε. “Ξέρεις, καμιά φορά, οι απαντήσεις μας βρίσκουν αυτές…” απαντούσε και συνέχιζε.
Ο Νίκος ο Ζερβονικολάκης, ήταν από τους ανθρώπους που έχουν την ευλογία να βασανίζονται αναζητώντας απαντήσεις. Και να αφιερώνουν τη ζωή τους στην μαγεία της αναζήτησης. Μία διαρκής έρευνα, ασταμάτητη, στοιχειώνει το μυαλό τους και δεν ξορκίζεται ποτέ, γιατί είναι πηγή ζωής και ενέργειας.
Όσοι ήξεραν τον Νίκο, καταλάβαιναν ότι είχε και μία άλλη ευλογία. Έκανε τους φίλους τους να αισθάνονται σημαντικοί, ξεχωριστοί και αρκούσαν λίγες κουβέντες του για να τους γεμίζει, να τους αφήνει αυτήν τη μοναδική αίσθηση μίας επαφής βαθιάς και ουσιαστικής που δεν ξεθώριζε στο πέρασμα του χρόνου. Και ας πέρναγαν μήνες μέχρι να ξαναβρεθούν και να ξαναμιλήσουν.
Ήταν μία φιγούρα που νόμιζες ότι ξεπήδησε από κάποιο βιβλίο. Ερευνητής δεινός, παθιασμένος εξερευνητής, “έπασχε” και αυτός από τη “νόσο της πληροφορίας” και τη λατρεία των λέξεων. Αυτό που τον έκανε και δημοσιογράφο σπάνιας ποιότητας, έναν επαγγελματία ταγμένο σε κάποιες αρχές αυτού του επαγγέλματος, από καιρού χαμένες στην σημερινή κατολίσθηση των αξιών και των κανόνων.
Ευτυχώς, του άρεσε να αποτυπώνει τη ματιά του, όπου αυτή έπεφτε, σε ό,τι την κέντριζε και την κέρδιζε. Χιλιάδες φωτογραφίες, από τα πέρατα της Ελλάδας και του κόσμου. Ψήγματα της σκέψης του και του ενστίκτου του, που μαζί με τα περίτεχνα γραπτά του, συνθέτουν μία ολάκερη νέα “Οδύσσεια”, μία πορεία θαυμαστή και αξιοζήλευτη. 
Ο Νίκος δεν ζούσε. Έπλεε στη ζωή. Αφουγκραζόταν τα στοιχεία, τα σημεία, ρούφαγε την ανάσα των άστρων και έπλεε. Σταθερός και ασυμβίβαστος. Και η οικογένειά του, πάνω από όλα, η Έφη και ο Ορέστης, ο φάρος και το ορμητήριό του, το λιμάνι και η συνέχειά του.
“Βρήκα την πέτρα, την πυξίδα τους!” φώναζε σαν παιδί από τη χαρά του, πριν από λίγους μήνες στο τηλέφωνο. Τον λαξευμένο βράχο με τα ανεξήγητα χαραγματα, που πίστευε ότι οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν για να χαράσσουν τις πορείες τους, για να ταξιδέψουν στις θάλασσες της Δύσης και του Βορρά. Συμφωνήσαμε να πάμε μαζί να τη δούμε και μετά να “προσκυνήσουμε” στη νέα πηγή της φαντασίας μας, της δίψας μας, τη Ζώμινθο.
Αλλά…
Νίκο, μας ξεγέλασες. Ταξιδεύεις προς τις απαντήσεις πρώτος. Καλά εξοπλισμένος. Η Έφη σου έβαλε στο χέρι ένα ρόδι, ένα κλαδάκι ελιάς και βασιλικό. Ο Ορέστης σε τυλίγει με την αγάπη του. Εμείς οι υπόλοιποι, με αναμνήσεις και με μία απέραντη ευγνωμοσύνη που άγγιξες τη ζωή μας.
Καλό ταξίδι αδερφέ. 

Και καλή αντάμωση…
Γ. Αγ.

ΥΓ. Σαν να σε βλέπω να χαμογελάς, γιατί ξέρεις ποιος είναι στην Αμφίπολη και που κοίταγε και γιατί το Λιοντάρι...