Φόροι στον Τουρισμό ΙΙ: Δημιουργική ασάφεια ή... σαφής αδαημοσύνη;

- Και το "παράδειγμα" των 1.000 ευρώ, από άγνοια ή για δημιουργία εντυπώσεων;

Είναι τραγελαφικό το σκηνικό του να άγεται και να φέρεται μεταξύ αντιφατικών κυβερνητικών διαρροών και δηλώσεων άκρατης φοροφιλολογίας, ένας ολόκληρος κλάδος. Στην πιο κρίσιμη φάση τη δραστηριότητάς του, μάλιστα, την έναρξη της τουριστικής περιόδου. Ας...

...μείνουμε, όμως, προς το παρόν, στην ουσία των δηλώσεων και των μηνυμάτων που περνούν οι πλέον αρμόδιοι να εκφέρουν λόγο και να αποσαφηνίσουν μέρος, έστω, όλης αυτής της σύγχυσης και της αναστάτωσης που έχει προκληθεί.

Ύστερα από μέρες σεναριολογίας επί προτάσεων που εξετάζονται για τον φόρο διαμονής ή πολυτελείας– δύο εκδοχές, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους: ένα έως πέντε ευρώ στα ξενοδοχεία πολυτελείας ή 3% έως 5% στα ξενοδοχεία τριών έως πέντε αστέρων και αυτά πριν προκύψει το θέμα της αντισυνταγματικότητας – προχθες στη Βουλή, σε συζήτηση με δημοσιογράφους, ο Γ. Βαρουφάκης, «διευκρίνισε» ότι:

«ο φόρος αυτός δεν αφορά ξενοδοχεία των τριών αστέρων, αλλά υπερπολυτελείς μονάδες”, εκτιμώντας πως δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις “αν κάποιος πλήρωνε 1.000 ευρώ το βράδυ για ένα δωμάτιο και τώρα θα πληρώνει 1.040 ευρώ”.

Παίρνουμε ως δεδομένο ότι ο πλέον αρμοδιος υπουργός μιλάει με ακρίβεια, με πλήρη επίγνωση των όσων λέει και ότι δεν έχει επιλέξει τυχαία το συγκεκριμένο παράδειγμα.

Και εδώ είναι που ύστερα από όλον αυτόν τον χαμό, που έχει τρελάνει τον τουριστικό κόσμο, φθάνει κανείς στο σημείο να τραβάει τα μαλλιά του (αν έχει).

Κατ’ αρχάς, λοιπόν, οι «υπερπολυτελείς» μονάδες. Αν εννοεί τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων – γιατί έξι αστέρων δεν έχουμε – τότε ξέρει ότι μιλάει για περίπου 365 ξενοδοχεία επί συνόλου 10.000; Εκ των οποίων δε, πάνω από το 70% δεν είναι 12μηνης λειτουργίας αλλά έντονα εποχιακής;

Δωμάτια με... 1.000 ευρώ; Πόσα δωμάτια – δωμάτια με τέτοιες τιμές, δεν υπάρχουν, σουίτες και πάνω, ναι - στην Ελλάδα πωλούνται σήμερα έναντι 1.000 ευρώ τη βραδιά; Να’ ναι 600-700, σε ένα σύνολο 58.000 δωματίων που έχουν τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων συνολικά; Να’ ναι 1.000, που αμφιβάλουμε σφόδρα; Και για πόσες βραδιές μπορούν να επιτύχουν τέτοια τιμή;

Προς τι το παράδειγμα Βαρουφάκη, επομένως; Για το 1%-2% της δυναμικότητας δωματίων ξενοδοχείων πολυτελείας της χώρας, με συνολική χρήση λίγων μηνών; Τι μπορεί πραγματικά να αποφέρει ένας φόρος που μπαίνει με αυτήν τη λογική και σε αυτά μόνον τα καταλύματα;

Άγνοια ή αποχρώσες ενδείξεις δημιουργίας εντυπώσεων, για να μην πούμε λαϊκισμού;

Η συντριπτική πλειονότητα των ξενοδοχείων 5 αστέρων, έχουν μία μέση τιμή κάτω από τα 200 ευρώ και επιτυγχάνουν υψηλότερες τιμές, μόνον την περίοδο αιχμής, δηλαδή το δίμηνο Ιουλίου-Αυγούστου. Και φόρος 5% σε ένα πακέτο διαμονής πέντε διανυκτερεύσεων που κινείται περίπου στα 1.200 ευρώ, είναι μία διόλου ευκαταφρόνητη επιβάρυνση για τον πελάτη. Τον οποιοδήποτε πελάτη.

Στις αστικές περιοχές της χώρας, ακόμα και στη Θεσσαλονίκη, 5άστερα ξενοδοχεία προσφέρουν δωμάτια για 80 και 90 ευρώ. Πέντε ευρώ στα 80 (αν πάρουμε την άλλη εκδοχή, την ποσοτική αντί της ποσοστιαίας) συνιστά πρόσθετο φόρο 6,25 % όταν τα περισσότερα ξενοδοχεία έχουν ζημιές χρήσης και η απόδοση των λιγοστών κερδοφορων δεν ξεπερνά το 5%.

Αν συνυπολογίσουμε και την πρόταση για αντίστοιχη επιβάρυνση στα εστιατόρια και στα μπαρ (όπως προκύπτει από την αποκαλούμενη «λίστα Τσακαλώτου») – που σχεδόν όλα τα ξενοδοχεία διαθέτουν – τότε μιλάμε για αιφνιδιαστική έμμεση φοροεπιδρομή στα κύρια έσοδα των ξενοδοχείων.

Προσέξτε: στον τζίρο της επιχείρησης. Όχι στα κέρδη (αν υπάρχουν), αλλά στις βασικές πηγές εσόδων της.

Λέμε έμμεση, γιατί όλοι ξέρουν ότι το μεγαλύτερο μέρος των κρατήσεων, έχει ήδη γίνει. Η επιβάρυνση δεν γίνεται τώρα να περάσει στον πελάτη, αλλά θα αναγκαστεί να την καλύψει ο επιχειρηματίας.

Αν δεν το κάνει, πιθανότατα θα χάσει την κράτηση.

Αν δεν έχει αποφασίσει ο πελάτης ακόμα να κάνει κράτηση, πιθανότατα θα παρακάμψει την Ελλάδα και θα πάει στον ανταγωνισμό. 

Γιατί; Γιατί ξαφνικά το κόστος της διαμονής του, μαζί με τις καταναλώσεις στο ξενοδοχείο, αλλάζει σημαντικά.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή...

Το συμπέρασμα, λοιπόν, από τις «διευκρινίσεις» Βαρουφάκη είναι ότι εξετάστηκε χαράτσι στα ξενοδοχεία, μέσω των πελατών τους και τελικά, είτε για τεχνικούς είτε για νομικούς λόγους, κατέληξε να εξετάζεται φόρος στα ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Καθαρά και ξάστερα.

Τα περί «υπερπολυτελείας», το συγκεκριμένο παράδειγμα και λοιπά παρεμφερή, είναι πομφόλυγες επικοινωνιακής σκοπιμότητας. Ή τακτικής, αν υποθέσουμε ότι δημιουργείται όλος αυτός ο θόρυβος για το τέλος διαμονής, για να γίνει τελικά πιο εύπεπτη και να φαντάζει πιο... συμφέρουσα, μία αύξηση στους συντελεστές ΦΠΑ.

Και θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως αυτή η λογική φορολογικής στοχοποίησης του πεντάστερου προιόντος της χώρας, συμβαδίζει με τις αιτιάσεις και τα επιχειρήματα κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – μέχρι και προ ημερών ακούγαμε τέτοιες δηλώσεις – ότι ο τουρισμός που προσελκύει η χώρα είναι χαμηλου επιπέδου και αγοραστικής δύναμης και περί ανάγκης προσέλκυσης ποιοτικού τουρισμού, υψηλής εισοδηματικής επιφάνειας.

Δυστυχώς, το θρίλερ συνεχίζεται...