Περπατώντας στις όχθες του Μάιν, σηκώνεις το κεφάλι και διαβάζεις... Όμηρο!

Είναι κάμποσος καιρός που θέλαμε να κάνουμε αυτήν την ανάρτηση και απόψε βρήκαμε τυχαία στο αρχείο μας τη σχετική φωτογραφία και φαίνεται ότι ήγγικεν η ώρα. Πέραν του ότι μεταξύ μας έχουμε και ορισμένους αλλοπαρμένους με τον Όμηρο, είναι και μία συναρπαστική εμπειρία. Το να περπατάς στη Φρανκφούρτη, στις όχθες του Μάιν, να φτάνεις στην Άιζερνερ Στεγκ... 

...μία από τις πιο σημαντικές και φημισμένες σιδερένιες πεζογέφυρες που βγάζει στην περιοχή των Μουσείων, να σηκώνεις το κεφάλι και να βλέπεις μία διαφανή πινακίδα σε δεπόζουσα θέση στη κορυφή του μεσαίου στηλώματός της με επιγραφή σε κεφαλαία αρχαία ελληνικά:

«ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»!

Ένας στίχος από την Οδύσσεια, σε υποδέχεται και σε αιφνιδιάζει. Όποιος θυμάται λίγο τα αρχαία του, το ψιλοερμηνεύει και μένει άναυδος να αναρωτιέται πως στο καλό βρέθηκε εκεί.

Ομήρου Οδύσσεια Ραψωδία Α΄, 178:

“τὸν δ' αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη· "τοιγὰρ ἐγώ τοι ταῦτα μάλ' ἀτρεκέως ἀγορεύσω. Μέντης Ἀγχιάλοιο δαΐφρονος εὔχομαι εἶναι υἱός, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω. νῦν δ' ὧδε ξὺν νηῒ κατήλυθον ἠδ' ἑτάροισι, πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ' ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ' αἴθωνα σίδηρον". 

Πλέοντας σε θάλασσα που είχε χρώμα κρασιού, συναντώντας ξενόγλωσσους ανθρώπους...” είναι μία ελεύθερη απόδοση, αλλά εμείς προτιμούμε την μετάφραση των Καζαντζάκη-Κακριδή:

«Πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου.
Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ’ έχουν ρήγα.
Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου. Ταξιδεύω
για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο,
στραφταλιστό να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.»

Η Αθηνά μιλάει στον Τηλέμαχο και του λέει ότι η ίδια είχε μεταμφιεστεί σε Ταφιώτη. Η Αθηνά του μιλάει για κάποιο Ταφίο Μέντη που έκανε εμπόριο χαλκού και σιδήρου και είχε δεσμό φιλοξενίας με τον πατέρα του Οδυσσέα.

Για τους Ταφιώτες, έναν σχετικά άγνωστο και μάλλον μυστηριώδη λαό, θα σας πούμε μίαν άλλη βραδιά...

Μία πρώτη έρευνα στο διαδίκτυο, βγάζει ότι και άλλοι Έλληνες επισκέπτες της πόλης, το έχουν επισημάνει και το έχουν καταγράψει. Για το ποιος και πως, όμως, ελάχιστα. Ένας ομηρικός στίχος στην καρδιά του χρηματοπιστωτικού κέντρου της Γερμανίας; 

Ουάου!

Ρωτήσαμε και Έλληνες που ζουν στη Φρανκφούρτη και αυτοί με τη σειρά τους, Γερμανούς αξιωματούχους και παράγοντες, αλλά συγκεκριμένη απάντηση, καμία.

Μία εκδοχή, η ανάρτηση της πινακίδας σε ένα φεστιβάλ Μουσείων τη δεκαετία του ’60 ή του ’70, άλλη πειστική και αξιόπιστη δεν βρήκαμε.

Και το καταθέτουμε, μήπως και κάποιος από εσάς έχει κάτι περισσότερο να μοιραστεί...