E, νομίζουμε ότι είναι πια καιρός για ένα ανεκδοτάκι: Δύο ζευγάρια νεόπλουτων - ε, εντάξει είναι λίγο παλιό - κάνουν χειμερινές διακοπές στην Κρήτη. Κάποια στιγμή, ο δρόμος, βγάζει το πολυτελές ψιλο-θηριώδες τζιπ τους σε χωριό των Ανωγείων, 800 μέτρα και κάτι γράφει το υψόμετρο, όπου...
...σταματούν και κατεβαίνουν, με τα δερμάτινα παλτά, τα φιρμάτα μπουφάν, μποτούλες και τσαντούλες και στρασάτα αξεσουάρ.
Βλέπουν ένα ταβερνάκι και πάνε για να φάνε.
Μπαίνουν μέσα, κάθονται, λίγα τραπέζια, ξυλόσομπα, δύο-τρεις ηλκιωμένοι, σαρίκια, μουστάκες και βαλσαμωμένα πουλιά στους τοίχους.
Εμφανίζεται ο ταβερνιάρης, χαιρετιούνται, “τι καλό έχετε;” ρωτάει ο ένας εκ των συνοδών.
“Απ’ ούλα, οφτό, αντικρυστό, τσιγαριαστό, χοχλιούς μπουμπουριστούς και τσι ώρας...” λέει αυτός.
“Εμμμ, έχετε κάτι θαλασσινό;” ρωτάει η μία τρισχαριτωμένα.
Την κοβει κάνα λεπτό.
“Κι’ αμέ, έχομε”.
“Αχ ναι; Μπράβο. Τι;”
“Αλάτσι!”
(λόγω περιοχής, όπου “λ”, βάζετε υπερωικό “ρ”...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου