Μαραθώνιος: Ας μην απογοητευόμαστε, έρχονται τα 3.000 χρόνια (ανάγνωσμα Σαββατοκύριακου)

Του angel

Η αλήθεια των αριθμών είναι, ξέρετε, καταλυτική: Όταν μετράμε «μαγικούς», βάσει επικοινωνιακών και συμβολικών ευρημάτων, αριθμούς χρόνων, τότε το «2.500 χρόνια από…» είναι ένας ιδιαίτερα εντυπωσιακός αριθμός. Μπορεί να «τρελάνει» επικοινωνιολόγους και media, να δώσει πηχυαίους και από μια άποψη, έως και... συλλεκτικούς τίτλους.

Κυρίως, επειδή κάποιος ή κάποιοι βρίσκονταν στην αναμονή τόσα χρόνια μέχρι να συμπληρωθεί και να τον αξιοποιήσουν, με κάποιο τρόπο, αυτόν τον «αριθμό».

Πράγματι, λίγα ιστορικά γεγονότα έχουν τέτοιο πλεονέκτημα σε βάθος χρόνου. Όπως πολύ λίγα είναι και αυτά που ο εορτασμός τους μπορεί να προσφέρει σε συμμετέχοντες μία παρόμοια δραστηριότητα με εκείνη που έζησαν οι αρχικοί πρωταγωνιστές.

Ο Μαραθώνιος είναι ελληνικό και κυρίως Αθηναϊκό συμβολικό επίτευγμα, πλην όμως, έχει παγκόσμια εμβέλεια και αξία.

Έχει επίσης, έναν εξαιρετικό αντίκτυπο σε δεκάδες χιλιάδες πολιτών όλων των κοινωνικών τάξεων, εισοδηματικών βαθμίδων και φυλών, οι οποίοι των θεωρούν μία κορυφαία έκφραση των ανθρώπινων δυνατοτήτων και ικανοτήτων, αναδεικνύοντας παράλληλα και την πανίσχυρη ορμή του «κινήτρου» αλλά και την κλασσική κοινωνική διάσταση της άμιλλας και του αθλητικού ανταγωνισμού.
Της μετάδοσης, με λίγα λόγια, του μηνύματος ότι «τα καταφέραμε, κατορθώσαμε το αδύνατο» μέσω μίας καταπόνησης που φαντάζει μάλλον δυσβάστακτη για την πλειονότητα των απλών ανθρώπων: συνεχές τρέξιμο για 40 και πλέον χιλιόμετρα.

Ωστόσο – και εδώ είναι το καλύτερο σημείο – υπάρχει και μια άλλη διάσταση σε αυτό το μήνυμα του «τα καταφέραμε, κατορθώσαμε το αδύνατο».

Όπως λέει η ιστορία, μια χούφτα (τηρουμένων των αναλογιών, συγκρινόμενη με τον όγκο του αντιπάλου στρατού) πολεμιστών που εκπροσωπούσαν το απόλυτο δημοκρατικό πολίτευμα της εποχής, αντιστάθηκαν και πάλεψαν λυσσαλέα την τότε «αυτοκρατορία του κακού». Και σε αντίθεση με τις Θερμοπύλες, εδώ... «νενικήκαμεν»!

Συμβολισμοί και παραλληλισμοί, με την εποχή μας, κατά την οποία ο «απόγονος» της τότε «αυτοκρατορίας του κακού», το σημερινό Ιράν, φωτογραφίζεται και στοχοποιείται από σημαντικό μέρος της διεθνούς κοινότητας, είναι μάλλον ευνόητοι.

Επομένως, τι θα μπορούσαμε να λέμε, μήνες τώρα σε εκατοντάδες εκατομμύρια Δυτικών και μη δυνητικών ενδιαφερόμενων:

Ότι στην Ελλάδα και στην Αθήνα του 2010, ύστερα από 2.500 χρόνια όχι απλώς τρέχουμε την ίδια διαδρομή του «νενικήκαμεν» αλλά μεταφέρουμε και το μήνυμα της επικράτησης εναντίον της «κοινής απειλής»...

Πείτε μας εσείς τώρα, ένα μέσης αντίληψης στέλεχος δημοσίων σχέσεων και επικοινωνίας, σε οποιαδήποτε εταιρία, πόλη ή χώρα που θα είχε στα χέρια του ένα τέτοιο «ορόσημο» και μία στοιχειώδη κρατική υποστήριξη, ένα γεγονός τέτοιας προοπτικής, συμβολικής και πρακτικής, τι «θαύματα» θα είχε επιτύχει μέχρι τη διοργάνωσή του!

Τι δεν θα είχε σχεδιάσει, προγραμματίσει και δρομολογήσει με επίκεντρο αυτό το γεγονός, όχι ένα και δύο, αλλά και πέντε χρόνια πριν!

Φαντάζεστε να γιόρταζε φέτος  2.500 χρόνια Μαραθώνιου η Τουρκία ή η Ισπανία ή η Αίγυπτος ακόμα, τι θα γινόταν σε διεθνές επίπεδο;

Τι θα γινόταν εδώ και μήνες, με κάθε ευκαιρία, αν οι φίλοι προς ανατολάς γείτονες και «μάστορες¨ του τουριστικού marketing και του event management, όπως αποδεικνύεται τελευταία, είχαν «κληρονομήσει» μία τέτοια επέτειο;

Εδώ λίγο... Άγιο Παύλο ανακάλυψαν στα μέρη τους και πρώτοι όλων έστησαν το τουριστικό-προσκυνηματικό «πακέτο» «Στα βήματα του Αγίου Παύλου» πριν από κάμποσα χρόνια!

Για να μην αναφερθούμε στο πως προβάλλουν και προωθούν ως «κληρονομιά» τους τον κλασσικό πολιτισμό της Εφέσου και της Αλικαρνασσού, ενώ για την Τροία θα χρειαζόμασταν ειδική ανάλυση...

Διαφημιστικές εκστρατείες, ντοκιμαντέρ, συνέδρια, εκδηλώσεις με αυθεντίες και προσωπικότητες, happenings (που λένε και οι νεότεροι) δημοσιογραφικά ταξίδια, μέχρι και ταινίες θα μπορούσε να έχει διοργανώσει ένα σοβαρό κράτος. Με εμπλοκή και ενεργό ανάμιξη ακόμα και των ανώτατων Πολιτειακών παραγόντων του. Πήγε κανείς, π.χ. να ζητήσει την ουσιαστική συμβολή και συνδρομή του Προέδρου της Δημοκρατίας, πότε και με τι σχέδιο;
Εκτός αν θεωρούμε ότι το τρέξιμο λίγων δεκάδων μέτρων από τον πρωθυπουργό ΓΑΠ και μερικών άλλων "διεθνών προσωπικοτήτων", μας καλύπτει θεσμικά και επικοινωνιακά.

Φαντάζεται κανείς από τους ασκούμενους «επί χάρτου» πολιτικούς και λοιπούς μας εγκέφαλους τι «σενάρια» και πραγματικές διασυνδέσεις προέκυπταν και προκύπτουν ως προς την προσέλκυση επισκεπτών, αθλητών, επισήμων;

Ως προς τη διάδοση του «μηνύματος», που λέγαμε, σε παγκόσμιο επίπεδο;

Αν μία τέτοια επέτειος δεν προσφέρεται για τον ιδανικό συνδυασμό Πολιτισμού και Τουρισμού και Αθλητισμού, τότε τι;

Διότι μην μου πείτε ότι πρόκειται για κάτι που προέκυψε ξαφνικά ή το διεκδικήσαμε ως υποψήφιοι και το κερδίσαμε… 

Αυτό που δεν φανταζόντουσαν αρκετοί είναι η έκταση της γενικότερης αδιαφορίας, η προχειρότητα και η αφ’ υψηλού προσέγγιση μίας τόσο μοναδικής και ανεπανάληπτης, χρονικά, κομβικής ιστορικής στιγμής «2.500 χρόνια από τον πρώτο Μαραθώνιο».
Διότι οι περισσότεροι από τους επισκέπτες και τους συμμετέχοντες ξένους, θα έρθουν με δική τους πρωτοβουλία και με δικό τους αρχικό ενδιαφέρον. Ούτε ειδικά ταξιδιωτικά πακέτα φροντίσαμε να προσφέρουμε (ή τέλος πάντων να τους διευκολύνουμε στην ετοιμασία τους) στα ανά τον κόσμο ενδιαφερόμενα ταξιδιωτικά γραφεία, ούτε τίποτα άλλο πρακτικό και ουσιώδες κάναμε ως κράτος. 
Αφήστε που οι ξενοδόχοι, επιμένουν ακόμα και σήμερα που μιλάμε, ότι οι κρατήσεις που έχουν για τις μέρες τη διοργάνωσης, καμία σχέση δεν έχουν με την εικόνα των "χιλιάδων ξένων" που θα "κατακλύσουν" την Αττική, σύμφωνα με τους αρμόδιους αξιωματούχους.

«Από τη μεριά μας αναγνωρίσαμε ότι ο Μαραθώνιος είναι ένα γεγονός που μπορεί να συνδέσει όλες τις αρμοδιότητες του υπουργείου κάτω από μια κοινή προσπάθεια:τον Αθλητισμό, τον Πολιτισμό αλλά και τον Τουρισμό» τόνισε ο αρμόδιος υπουργός πρόσφατα.

"Αναγνωρίσαμε"; "Μπορεί να"; Λίγες μέρες πριν; 
Με μια συνέντευξη τύπου, κάνα-δυό συνέδρια με ευθύνη του ΣΕΓΑΣ και μια έκθεση; Α, ναι και λίγα ραδιοφωνικά σποτάκια εντός Ελλάδας;

Για να μην αναφερθούμε και σε εκείνο το μάλλον «κουφό» περί 40 εκατ. ευρώ που θα έρθουν στην Αττική από τους «χιλιάδες» ξένους επισκέπτες, νούμερο που δεν βγαίνει ούτε με… αλγόριθμο.

Μήπως, πολύ απλά, χάσαμε μια φανταστική ευκαιρία για την Ελλάδα και για την Αθήνα ειδικά, να πάρει μία βαθιά επικοινωνιακή και συμβολική ανάσα; 
Ένα ανεπανάληπτο - τουλάχιστον για 500 ακόμα χρόνια – παγκόσμιο «photo opportunity»;

Μήπως;