Μείναμε άφωνοι και εμείς όταν ακούσαμε τα ξημερώματα την απίστευτη είδηση για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Περιμέναμε μέχρι τώρα, αργά το βράδυ, απλά για να διαπιστώσουμε ότι είμαστε ακόμη μουδιασμένοι από το «σοκ».Αλλά και αμήχανοι, καθώς αισθανόμαστε ότι οι σφαίρες που σκότωσαν τον Σωκράτη, «στοχεύουν» συνάμα, όλα μαζί και κάθε ένα ξεχωριστά τα εκατοντάδες blogs που το τελευταίο διάστημα «ανθίζουν» στο ελληνικό διαδίκτυο.
Ουδείς αμφισβητεί ότι αυτό το… «κίνημα» του οποίου την επέλαση παρακολουθούμε ή και συνδράμουμε το τελευταίο διάστημα, είναι εξ ολοκλήρου, αυθεντικό και αυθόρμητο, ελεύθερο βαρών και δεσμεύσεων ή και σκοπιμοτήτων.
Είναι, όμως, κυρίως συναρπαστικό και καταιγιστικό και σίγουρα, περισσότερο χρήσιμο και ουσιαστικό για τους πολίτες από ο,τιδήποτε άλλο, αντίστοιχο, έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια. Το πλήγμα, επομένως, προς διάφορα κατεστημένα, κυκλώματα και συστήματα της ελληνικής πραγματικότητας είναι ισχυρό και οδυνηρό. Δεν μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση και το χειρότερο για αυτά, δεν μπορούν ούτε να την αντιμετωπίσουν.
Και αν, όπως λέγεται, πίσω από τη δολοφονία αποδειχθεί «τρομοκρατική οργάνωση», τότε τα πράγματα ίσως είναι πολύ πιο σύνθετα και μπλεγμένα. Και επομένως, πολύ πιο «ύποπτα» και ανησυχητικά.
Η οδύνη απαιτεί στάση. Αλλά πρέπει να προχωρήσουμε. Δεν γίνεται αλλιώς, εδώ που φθάσαμε.
Όπως λέει και το τραγούδι, «ο δρόμος έχει φως, γιατί είναι ο φίλος οδηγός…»
Share |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου