ΕΟΤ: Πενήντα συν δέκα χρόνια και περιμένουμε και τα επόμενα...

“Πενήντα χρόνια είναι μία ολόκληρη ζωή. Και τι ζωή ήταν αυτή! Είχε τα πάντα! Συγκινήσεις, εντάσεις, οράματα, έρωτες, μίση, ραδιουργίες, μυστικά, σκάνδαλα, συνωμοσίες, απάτες, επιτυχίες, μεγαλεία, κατάντια, σχέδια, ελπίδες, απογοήτευση, μιζέρια, ανακοινώσεις, διαψεύσεις, μεγάλα λόγια, άσπονδες φιλίες, ανίερες συμμαχίες, μεγαλεπήβολες ιδέες...  

μικρότητες, μαχαιρώματα, αγωνίες, ωχαδερφισμούς, γέλια, κλάματα! Και τον Μπαμπινιώτη να επιστρατεύσει κανείς, τόμοι επί τόμων χαρακτηρισμών και επιθέτων δεν φθάνουν για να καταγραφεί τι περιείχε αυτή η ζωή!

Πέρασαν πρωθυπουργοί, νυν και πρώην και... μελλοντικοί. Στεγάστηκαν υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές, αξιωματούχοι. Παρέλασαν στρατιές ολάκερες, συμβούλων, παρατρεχάμενων, επιστημόνων, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων, επιτήδειων, ασχέτων.

Στήθηκαν ή ξηλώθηκαν... υπουργεία, υφυπουργεία, γραμματείες, σχήματα, επιτροπές, ομάδες, μηχανισμοί.

Πενήντα και πλέον χρόνια είναι μία ολόκληρη ζωή! Και ο ΕΟΤ, δεν στεγαζόταν απλά στο κτήριο της οδού Αμερικής 2, “ζούσε” εκεί...

Αδειάζουν γραφεία και ψυχές

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περπατήσει εκατοντάδες χιλιόμετρα στους... διαδρόμους του. Αλλοι βρίσκονται εκεί για 35 και πλέον χρόνια. Μπήκαν παιδιά, με δύναμη να πιάνουν τη ζωή και να τη στίβουν, φεύγουν ώριμοι, πολλοί με εγγόνια, με χρόνια σύνταξης. Όχι για να βγουν στη σύνταξη. Απλά φεύγουν γιατί ο ΕΟΤ... μετακομίζει. Και όσο και αν αυτό λέγεται και σχεδιάζεται τρία-τέσσερα χρόνια τώρα, όσο και αν ακούγεται και φαίνεται μία διαδικασία συνήθης, πιστέψτε με, μόνο αυτό δεν είναι. Τώρα τα πακέτα γεμίζουν τα γραφεία και τους διαδρόμους και όλα σιγά-σιγά αδειάζουν, τώρα για κάποιους -και δεν είναι λίγοι - είναι να αδειάζει και η μισή ψυχή τους...

“Ευχαριστούμε”

Δύο πράγματα από τη στήλη, έτσι ως παράκληση: πρώτον, να προσέξουν οι μεταφορείς μην πακετάρουν και κανέναν... εργαζόμενο. Είναι κάποιοι που φεύγουν με την ψυχή στο στόμα και δουλεύουν μέχρι αργά το βράδυ. Η Διεύθυνση Διαφήμισης, π.χ. μετακομίζει τις μέρες που ξεκινά η καμπάνια στις αγορές εξωτερικού.

Δεύτερον, αυτός που θα κλείσει τελευταίος την πόρτα, να μην τη χτυπήσει. Απαλά, να τη χαϊδέψει. Και ας ψιθυρίσει ένα “ευχαριστούμε”. Δεν μπορεί να φανταστεί πόσοι θα το ακούσουν...

Νέο “σπίτι”, νέα αρχή

Αυτά για την ιστορία. Η νέα ολοκαίνουρια στέγη του ΕΟΤ, όπως σας είχα ενημερώσει εγκαίρως, βρίσκεται επί της οδού Τσόχα, λίγο πιο κάτω από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και λίγο πιο πάνω από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Και η “γειτονιά” έχει απ’ όλα: Απέναντι το Ιπποκράτειο, λίγο πιο πάνω το ΠΙΚΠΑ, παραπέρα το Ελεγκτικό Συνέδριο. Επτά όροφοι αλλά λιγότερα τετραγωνικά, ενώ τα “υπουργικά” (πως λέμε τα βουλευτικά και άλλα εις -ικά) έχουν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μετακομίσει στο νέο κτίριο του υπουργείου Ανάπτυξης στη Λ. Μεσογείων. Έτσι να αισθάνεται και ο πρόεδρος λίγο πιο άνετα...

Καλορίζικο και καλή, νέα, αρχή!”

Εντάξει, οι καταστάσεις δεν είναι συγκρίσιμες. Ωστόσο η χρονική σύμπτωση, είναι λίαν ενδιαφέρουσα. Αυτό γράφτηκε πριν από ακριβώς 10 χρόνια, τέτοια μέρα, στην στήλη “Όσα είδε ο Τουρίστας”, στην εφημερίδα “Εξπρές”, μία στήλη στην οποία πολλοί βλέπουν έναν μακρινό “πρόγονο” του tourism lobby.

Ο ΕΟΤ σήμερα βρίσκεται πάλι σε μία καμπή, για εντελώς διαφορετικούς λόγους και αιτίες και με άγνωστο, ακόμα, το τελικό αποτέλεσμα. Και υπό αυτό το πρίσμα, έχει κάποια συναισθηματική αξία.  

Κάτι που δεν γράφτηκε ποτέ, είναι ότι ο τελευταίος που έκλεισε την πόρτα και ενημέρωσε σχετικά τον συντάκτη της στήλης, ήταν ο τότε Πρόεδρος του Οργανισμού, ο αείμνηστος Γιάννης Στεφανίδης.

Το τι έγινε έκτοτε το ζούμε και το βιώνουμε από κοντά και λίγο- πολύ όλοι το γνωρίζουν.

Το αφιερώνουμε λίγο περισσότερο σε αυτούς που εξετάστηκαν (και φαίνεται ότι υπάρχει θετικό κλίμα) από το Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό την Παρασκευή και στη φίλη μας τη Ρένα που μας το θύμισε...