Τουρκία: Η αφοπλιστική ωμότητα του θριάμβου της "αρχαιολογικής διπλωματίας"

Το αλιεύσαμε προ ολίγου, είναι από την Deutsche Welle και θίγει ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα που έχει να κάνει με τη στοχευμένη ανάδειξη και αξιοποίηση αρχαίων μνημείων και τόπων μεγάλου αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Είναι διακριτή, μεταξύ των γραμμών του δημοσιεύματος, η όλη...

...στρατηγική και η φιλοσοφία του Τουρκικού κράτους ως προς τις ανασκαφές και την αξιοποίηση των στοιχείων που προκύπτουν από αυτές.

Όπως επισημαίνεται στο άρθρο, οι τουρκικές αρχές δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην αναστήλωση και ανοικοδόμηση των σημαντικότατων αρχαιοτήτων που βρίσκονται στην επικράτειά τους – τα περισσότερα, βέβαια, ελληνικής προέλευσης – παρά στα συμπεράσματα και στο είδος των στοιχείων που έρχονται στο φως και ο στόχος είναι εύλογος όσο και αντικειμενικά, απολύτως κατανοητός:

Αφενός μεν, πλήρης αξιοποίηση για την προσέλκυση επισκεπτών και την ενίσχυση της τουριστικής εικόνας της χώρας, αφετέρου δε, «πίστωση» αυτής της αναστηλωμένης εικόνας στην τεράστια προσπάθεια που καταβάλλεται χρόνια τώρα για το «κτίσιμο» της σημερινής πολιτισμικής «ταυτότητας» της Τουρκίας.

Το τουρικό έθνος είναι ένα σχετικά «νέο» έθνος, σε ένα κομβικό σταυροδρόμι πανάρχαιων πολιτισμών και επενδύει βαρύτατα στην ανάγκη «ταυτοποίησής» του, πολύ πέραν, χρονολογικά, των απαρχών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Τουρκία βρίθει αρχαιολογικών χώρων τεράστιου ενδιαφέροντος, τόσο για το εξειδικευμένο και πιο «μυημένο» κοινό που έχει ενδελεχή επίγνωση του τι βλέπει, όσο και για τα εκατομμύρια των ξένων επισκεπτών που θέλουν να δουν αυτούς τους χώρους, μένοντας στα όσα γενικά και επιφανειακά τους παρουσιάζουν οι ξεναγοί τους. Διότι αυτό που μένει στους τελευταίους είναι το «είδα αυτά που βρίσκονται στην Τουρκία».

Και η όλη λογική του αναστήλωση, ολοκληρωτική αξιοποίηση και πλήρες άνοιγμα στο κοινό, στον επισκέπτη, μπορεί είναι ψυχρά κυνική ως προς τις όποιες αναστολές περί "ασέβειας", "εκμετάλλευσης" και άλλα τινά, αλλά αποδίδει καταιγιστικά ως προς τη διαμόρφωση εντυπώσεων και εμπειριών.

Μεταξύ μας, πρόκειται για μία αριστοτεχνική στρατηγική, ένα είδος «αρχαιολογικής διπλωματίας» που τηρήται απαρέγκλιτα, μεθοδικά, αυστηρά και επί ίσοις όροις με το διεθνές «σύστημα» των ξένων Αρχαιολογικών Σχολών.